In de wereld, maar niet ván de wereld

Misschien heb je die uitspraak wel eens gehoord: “Je bent in de wereld, maar niet ván de wereld”. Het betekent dat de wereld waarin je lijkt te wonen en de persoonlijkheid die je lijkt te zijn weliswaar onderdeel uitmaken van je ervaring, maar niet definiëren wie je werkelijk bent.
Wat je werkelijk bent is Liefde. Louter Liefde.

Het punt is dat je dat bent vergeten. En zo lang je het bent vergeten, zul je niet weten wat vrede is. Zolang je denkt dat je een persoonlijkheid bent met een lichaam dat hier op aarde woont, een lichaam dat ouder wordt, aftakelt en uiteindelijk sterft, is vrede onmogelijk. Er zijn natuurlijk mooie momenten, maar die worden afgewisseld met tegenslag. Je kunt van iemand houden, maar die liefde kan morgen omslaan in haat. Je kunt vandaag winnen en morgen verliezen. Zo werkt het in de wereld van dualiteit.

En dat is geen probleem wanneer je jezelf kent als Liefde. Liefde is niet veranderlijk en heeft geen tegendeel. Liefde heeft niets of niemand nodig en is genoeg in zichzelf. En Liefde is wat jij werkelijk bent.

Als die werkelijkheid ver weg lijkt, komt dat doordat je je identificeert met je persoonlijkheid. En die persoonlijkheid heeft altijd iets nodig. Die is nooit tevreden. En zo gebeurt het dat je een leven lang dingen najaagt en nooit helemaal tevreden bent. Het kan een carriere zijn of een grote liefde, veiligheid of iets simpels als geluk.

Is dat erg? Nee, het is zelfs de bedoeling. We gaan hier op aarde een ontwikkelingsweg door, waarbij we lange tijd leven vanuit de overtuiging dat we afgescheiden persoonlijkheden zijn. We denken lévens lang dat we gelukkig zouden zijn wanneer we maar dít zouden hebben of dát. En op een gegeven moment worden we moe. Want het gebeurt nooit. Geluk is niet te vinden buiten onszelf. Onze partner kan ons niet gelukkig maken. Onze baan zorgt niet dagelijks voor vervulling. Een slank lichaam is geen aanleiding tot geluk. We hebben gezocht op de verkeerde plek.

Vanuit die vermoeidheid of hopeloosheid ontstaat het verlangen naar huis. Het verlangen naar werkelijke vrede, naar duurzame rust. Daar begint de reis terug naar jezelf. In werkelijkheid is het geen reis, want je hebt je Zelf nooit verlaten. De Liefde die je bent heeft altijd op jou gewacht, maar je hebt haar niet opgemerkt. Je was te druk met zoeken buiten jezelf. Je dacht dat de wereld jou gelukkig zou maken.

De wereld hoeft niet te veranderen voordat jij gelukkig kunt zijn. Je kunt met andere ogen leren kijken. Met de ‘ogen’ van het Hart. Pijn wordt dan een behulpzame vriend, die je zachtjes maar volhardend laat zien dat je zoekt op de verkeerde plek.

Het vraagt oefening om anders te gaan kijken. We gaan steeds weer de vergissing in en dat is niet erg. Het Hart heeft een eindeloos geduld en wacht altijd op ons. We kunnen er steeds weer naar terugkeren. Alles wordt dan makkelijker, en vrede is er al.