Van Dualiteit naar Vrijheid: uiteindelijk geef je je oordeel op

In jullie wereld is veel gaande: van oorlogen tot ontmaskeringen en van een verdere verharding tot een diepere ontspanning en verzachting. Het is het spel van de dualiteit: elke beweging heeft een zekere ‘levensduur’ en roept een tegenbeweging op.

Het is gemakkelijk betrokken te worden op dat spel van extremen en je over deze uitersten een mening te vormen, je ertegen te verzetten of ze innerlijk juist aan te moedigen. Daarmee maak je onderscheid tussen wat zou moeten gebeuren en wat niet en deze weerstand laat zich voelen. Het is alsof je op een tribune zit en juicht voor wat in jouw ogen juist is en ‘go home’ roept naar datgene wat niet zou moeten gebeuren. Het leven als een voetbalwedstrijd. 

Alles waar je vóór bent en tegen bent leidt je af van de realiteit. Het is een spel dat tot op zekere hoogte constructief is, zolang je je nog bevindt op het niveau van dualiteit – en dit spel zal onherroepelijk leiden tot meer inzicht, al is het maar via de pijn van het hebben van een mening. Op termijn is het pijnlijk om voorkeuren en afkeuren te hebben. Het put je uit. Het is gespeend van een dieper begrip. 

Zolang je op deze aarde rondloopt heb je voorkeuren. Daar is niets mis mee. Maar op een zeker moment ga je voelen dat dat waarvan jij dácht dat het te prefereren was, niet noodzakelijkerwijs leidt tot de uitkomst die je gehoopt had. Je gaat inzien dat je je met jouw vooroordelen afschermt tegen het leven, dat intussen in volle gang is, en waaraan je je nog niet hebt overgegeven. De beperking van het leven via bepaalde overtuigingen wordt voelbaar en er komt een verlangen je over te geven aan de stroom. Deze stroom kent een grote wijsheid en het is juist deze wijsheid waarnaar je terugverlangt. Je hebt de behoefte niet meer jouw stukje ‘kennis’ af te schermen en te verdedigen en je gaat inzien dat ‘de waarheid’ van een ander dezelfde beperking kent. Je gaat zien dat dit hele stelsel van overtuigingen gebaseerd is op weerstand en angst, idealen en ‘tegoeden’ die je denkt te hebben van het leven. 

En daarmee ontstaat ruimte. 

Als je het dan toch nooit bij het juiste eind hebt gehad, als jouw mening dan toch één van de duizenden andere opties was, afhankelijk van context, opvoeding en kennis, wat blijft er dan over van wie je denkt te zijn? Zeker: een bepaalde neiging, een bepaalde gerichtheid of een samenstel van eigenschappen die we ‘persoonlijkheid’ kunnen noemen. Een bepaalde configuratie of schepping waar je ‘ik’ tegen zegt. 

Met deze configuratie is niets mis. Dit is een uitingsvorm, een verschijningsvorm van energie die anders ongericht zou blijven. Het is een construct dat jou de mogelijkheid geeft te ervaren, het geeft je een plek in deze wereld en daarmee de mogelijkheid je te verhouden tot andere configuraties. 

Uiteindelijk gaat het niet om deze configuratie. Uiteindelijk is dat niet wat jij bent. En het is juist door de wrijving tussen configuraties onderling en de wrijving binnenin de configuratie zelf dat je gaat inzien dat dit niet kan zijn wie jij bent. 

Dit besef ontketent een grote vrijheid. Een groot gevoel van mogelijkheid. En deze vrijheid kan niet altijd in volle omvang ervaren worden. Het zou je beroven van het anker dat je  gewend bent en dat jou een gevoel van zekerheid verleent. Daarom verlopen dit soort processen ook geleidelijk: geleidelijk vallen je de schellen van de ogen, geleidelijk ga je voelen dat er licht komt in het construct dat je dacht dat je was, geleidelijk ga je ervaren dat in jou en in alles een onpeilbare diepte leeft en dat niets van wat jij doet of nalaat daar iets aan kan veranderen. 

Welke invloed heb je dan? Welke impact heeft jouw handelen dan op het geheel? Welnu, ook de impact van jouw handelen blijft buiten jouw overzicht. 

Met dit tanende gevoel van ‘ik’ en een tanend gevoel van persoonlijke invloed komt vreemd genoeg een enorm gevoel van bestemming. Je gaat voelen dat je onderdeel uitmaakt van een intelligent geheel en dat jouw handelen vanuit dat ‘persoonlijk construct’ dit geheel niet kan verstoren. Zoals we al zeiden: er is niets wat jij – op persoonlijke titel – kan doen of laten. Je handelt in toenemende mate in overeenstemming met wat ruimte en bezieling geeft en in afnemende mate met wat verstart. 

Je leert werkelijke vrijheid kennen en gaat voelen wat het is om een rol te spelen in een intelligent spel dat je zelf niet kunt overzien, maar waaraan je vereerd bent een bijdrage te leveren, niet vanuit een idee over waarheid dat ‘klopt’ of waarin jij gelijk hebt, maar eenvoudig als deelnemer aan een ongelooflijke dans die tot inzicht en peilloze verdieping leidt. 

Wij danken jullie voor je aandacht.