Vraag: “Ik stoor me aan de opvatting dat ziekten altijd te maken zouden hebben met lessen die je te leren hebt, rondom zelfliefde bijvoorbeeld. Hoe persoonlijk is ziekte eigenlijk?”

Antwoord: “Er zijn inderdaad veel ideeën over wat het is om ziek te zijn en wat ziekte jou te zeggen zou hebben in termen van bewustzijn. Het is lastig om alle dimensies te laten zien die raken aan ziek zijn, maar je zou in feite kunnen zeggen dat ziekte altijd een expressie is van een gevoel van tekort. Niet dat dit tekort zich daadwerkelijk in je afspeelt, maar er is een overtuiging over het tekortschieten van deze aardse ervaring en dit tekort komt tot expressie in het lichaam. 

En waarom is dat zo? Omdat het lichaam je uitermate behulpzaam is. Het is dus belangrijk om een ziekte te zien als een geschenk: het laat je iets zien waarnaar je kunt kijken, zodat je jezelf kunt herinneren aan de waarheid: dat er in werkelijkheid nooit sprake kan zijn van een tekort in God: in dat wat wij werkelijk zijn. Je kijkt dus naar deze ziekte in het besef dat er in de realiteit geen sprake is van tekort. Puur op menselijk niveau bestaan er overtuigingen over de mogelijkheid van een mankement. 

Het gevoel van afscheiding vergroten

Vanwege de personificatie van jullie bewustzijn (óók in spirituele zin, want heel veel spirituele bewegingen spelen zich af op het niveau van de persoon) wordt ook ziekte gepersonaliseerd: “deze persoon heeft een tekort aan zelfliefde”. Wanneer je je ziekte op deze manier toe-eigent, leef je maximaal in de menselijke afscheiding, de individualisatie die jullie zijn aangegaan toen je hier op Aarde kwam. 

Ziekte niet persoonlijk maken

Er komt iets anders ten tonele wanneer je je realiseert dat jullie inderdaad uitleven wat zich op collectief niveau manifesteert als gevoelens van tekort. Deze gevoelens van tekort zijn niet persoonlijk, deze leven niet voor jou alleen: dit zijn collectieve aannames over de aard van het bestaan, over de aard van het mens-zijn, die zich manifesteren in het individu. 

Het is inderdaad een volgende stap in je bewustwordingsproces wanneer je ziekte niet persoonlijk maakt en deze eenvoudig onder ogen kunt komen als expressie van het gedachtengoed dat jullie aarde regeert. Dat gedachtengoed is gebaseerd op het idee van mankement, van iets voor elkaar moeten krijgen, van afgescheidenheid als fundament onder jullie samenlevingsvorm.

En het hele fenomeen ontdoen van slachtofferschap

Wanneer je ziekte op die manier benadert, ontstaat er al een grote ruimte om het fenomeen heen en kun je ernaar kijken op een meer onpersoonlijke manier. Dan kun je er vanuit liefde mee zijn en dat scheelt in het slachtofferschap. Want veelal is ook slachtofferschap met ziekten gemoeid: jij zelf voelt je slachtoffer of de maatschappij maakt jou slachtoffer van deze ziekte die toch realiteit heeft in de ogen van het gros van de mensheid: jij wordt beperkt, er is jou iets aangedaan. En in zekere zin zou je zelfs kunnen zeggen dat daaronder subtiele lagen van schuld leven: kennelijk heb je iets niet goed gedaan, kennelijk is er iets fout gegaan. 

Ziekte manifesteert zich dus eenvoudig als expressie van de fundamentele overtuigingen die leven in jullie maatschappij. En deze steekt de kop op in het ene of het andere individu. Maar ziekte is niet persoonlijk. Feitelijk is helemaal niets persoonlijk, zelfs een gedachte is niet persoonlijk. Het wordt pas persoonlijk wanneer je het persoonlijk maakt. En wanneer je dat doet, dan ga je verder de afscheiding in en leef je deze afscheiding via de vorm van de ziekte. Het helpt altijd om een stap terug te zetten en om dingen vanuit breder perspectief te bezien.

Dit is wat wij op dit moment over ziekte kunnen zeggen. 

In liefde, 

Het Veld van Liefde