Channeling

Weerstand: hoe ga je ermee om?

Het is fijn dat jullie er zijn en we gaan meteen aan de slag. We praten vandaag over weerstand en maak je geen zorgen: weerstand hoort bij het geheel. Weerstand is een onlosmakelijk deel van dit proces. We zullen ermee werken en we gaan het niet uit de weg.

Als er geen weerstand was, dan was dit onderwijs niet nodig. Zonder weerstand was je al lang in die staat van eenheid, had je je allang overgegeven aan de heerlijke ruimte in jou, die jou voortdurend uitnodigt thuis te komen. Weerstand is een feit waarmee wij rekening houden en de continuïteit in dit onderricht zal veel doen in het wegnemen ervan.

Weerstand is de angst je te verliezen in het grotere geheel en niets meer voor te stellen op individueel niveau. Een mens moet zijn ‘zelfgevoel’ voortdurend versterken via opinies, meningen en een afzetten tegen de realiteit. Een mens moet zijn uniciteit voortdurend verdedigen en doet dat door de dingen op ‘zijn’ of ‘haar’ manier aan te pakken. Zijn eigen ‘signatuur’ aan de dingen toe te voegen.

“Ik wil mijn handtekening eronder zetten,” hoor je mensen weleens zeggen en dat klopt als een bus: mensen zetten graag hun eigen handtekening onder hetgeen ze in de wereld doen en eigenen hun acties zich toe. Het zou een koddig proces zijn als het niet zo pijnlijk was. Er is werkelijk een verwarring op innerlijk niveau over het auteurschap van ons leven. Je loopt naar de keuken. Wie heeft dat gedaan? Heb je het zelf voorbereid? Heb je erover nagedacht en ben je toen naar de keuken gelopen? Welnee, er is een ingeving en je staat op. Je wordt bewogen. Daar ga je: je loopt naar de keuken. Zo werkt dat in dit leven. En we zetten er een handtekening onder.

Je kunt handtekeningen zetten zo veel als je wenst, convenanten sluiten en afspraken vastleggen, maar het leven heeft zijn weg. En pas wanneer je moe bent van het zwemmen tegen de stroom in, dan is er een kans dat je je laat meevoeren op de zachte stroom van het leven, wat oneindig veel zachtzinniger is dan het zwemmen tegen de stroom in. In een mensenleven is er zoveel dat móet, terwijl de stroom zegt: kom mee, laat je meevoeren. Alles is in orde.

Elk mens keert terug naar de basis en zegt: ik ben het beu

Het zelf willen bepalen, je eigen keuzes maken: het hoort bij het menselijk bestaan. Feitelijk is de hele grap ermee begonnen: het idee ontstond dat we het zélf konden doen. We verschuiven dan alle stoelen en zetten de tafel op zijn kop en beweren dat het beter is. Maar hoe houd je dat vol? Niet. Op termijn houd je het niet vol. Elk mens keert vroeg of laat terug naar de thuisbasis en zegt: ik ben het beu. Ik ben het moe. Ik geef mij over.

Wanneer je weerstand voelt, dan is het goed deze uit te spreken. Deze neer te zetten en te zeggen: dit is mijn weerstand en dit is hoe het voelt. Je kijkt ernaar en je praat erover en je voelt hoe pijnlijk en onproductief het is. Daarna offer je het op. Je doet er afstand van. En dat wil niet zeggen dat het opgelost is, maar wel dat de keuze is gemaakt. Je neemt er afscheid van. Die intentie is in jou geboren. Daarna is er niets meer te doen, behalve dan het opmerken van alles wat zich voordoet in het energetisch systeem waarmee je werkt. Weerstand is weerstand en je gaat er niet mee aan de slag.

Zo vaak is een mens geneigd te reageren vanuit oude overtuigingen of in een poging het bij het rechte eind te hebben, maar hoe zou het zijn wanneer je samen bent met iemand, die iets vertelt of met je deelt en je bent stil en je wacht? Kun je voelen hoe intiem dat is? Hoe prettig het is om gewoon samen met een ander mens te zijn? Je bent stil en je wacht. En wellicht is er een ingeving die zich aandient. In jou of de ander. En intussen zit je samen op een stoel.

Veel van wat mensen missen in hun dagelijks leven is op te lossen door stilte. Met name het samen stil zijn heeft een helende invloed. In de aanwezigheid van meerdere ‘aanwezigheden’ komen problemen of blokkades aan de oppervlakte, worden ze geuit en beluisterd en vinden ze hun weg terug naar het geheel. Daar hoeft een denkend mens niet zo veel aan te doen. Je bent ermee en je doorvoelt het en je komt er als het ware aan de andere kant weer uit. Je hebt het bekeken en omgewenteld en in de stilte is er begrip. Met dat begrip ga je vervolgens verder, totdat de volgende blokkade zich aandient.

Dit is de kracht van het groepsproces. Meerdere mensen die samenkomen met de intentie werkelijk samen te Zijn. Het is heerlijk om daar te verblijven en het brengt een ongekende intimiteit die in deze wereld zelden gevoeld wordt. Samen Zijn in Stilte. Wanneer je werkt vanuit de stilte, dan werk je niet alleen. Oefen ermee met je partner. Kijk wat er gebeurt met je kind.

Stilte is een enorme ruimte waarin gedachten opkomen en ook weer verdwijnen, waarin gevoelens zich aandienen en wegebben. Alles komt op en beleeft zichzelf in de stilte. En wanneer je de juiste identificatie aanhoudt, dan kun je deze bewegingen op de juiste manier zien. Ga je mee in het probleem of in de gedachte, dan verlaat je de stilte en raak je losgekoppeld van jezelf.

Feitelijk is dat alles wat je moet weten wanneer je werkt met gevoelens en blokkades. Mag het er zijn? Mag het er zijn? Mag het er zijn?

In Liefde

Het Veld van Liefde

One Comment

  • Marianne Wensveen

    Weer een mooie en inspirerende boodschap! Juist in deze tijd waarin we op ons zelf worden teruggeworpen. Dat klinkt geweldadig dat “teruggeworpen”, maar het is ook een kans om in de stilte en het gebrek aan afleiding tot jezelf te komen.
    Er hoeft niets geforceerd te worden, alles is er al, en vanuit een rustig perspectief kies je je weg, geen spectaculaire route, maar jouw route, die bij jou hoort. Waar je van alles aan de weet komt over jezelf en je kijk op het leven.
    De natuur is daarbij een bron van vreugde. Lekker lopen in het bos, over de hei, of de weiden, of het strand. Je hoofd leeg schudden en kijken en voelen. Daar genieten we van.
    Bedankt Geer!

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *