Vrede in tijden van oorlog

Vraag: Om mij heen zie ik dat mensen erg bezig zijn met de oorlog. Zelf heb ik die neiging niet zo. Mijn hart gaat uit naar alle betrokkenen, maar ik merk dat de gebeurtenissen mij niet heel erg van mijn stuk brengen. Een mooie verklaring zou zijn dat het mij steeds beter lukt om kalm en gecentreerd te blijven en de situatie vanuit een ruimer perspectief te bezien. Maar het zou ook kunnen dat ik aan het wegkijken ben of zelfs verdringen. Hoe maak ik het onderscheid?

Het onderscheid tussen verdringen en accepteren is de mate van vrede die je voelt. Wanneer je de situatie open kunt beschouwen en er in acceptatie mee kunt zijn, dan kijk je niet weg, maar behoud je een zekere neutraliteit. 

Deze neutraliteit kan het gevolg zijn van inzicht in de aard van jullie ervaringsweg: je onderkent dat jullie bewustwordingsweg afhankelijk is van heel specifieke ervaringen en dat oorlog een dergelijke ervaringsmogelijkheid biedt. Op het eerste oog lijkt oorlog een verschrikking voor alle betrokken partijen, maar – en dit geldt voor alle omstandigheden – oorlog raakt elk mens op een andere manier. Zo kunnen zielen op verschillende manieren leren aan één en dezelfde omstandigheid. 

Jullie aardse ervaring zal pijnlijk zijn zo lang je je nog tegen bepaalde ervaringen verzet. Wanneer je een zekere gelijkmatigheid begint te voelen, een zekere vrede die onafhankelijk is van de omstandigheden, overstijg je deze ervaringen enerzijds en ben je anderzijds in staat deze juist intenser te leven. Is er sprake van verzet tegen een bepaalde situatie, dan leer je er ook niet zozeer aan. Je blijft dan een zekere afstand houden tot deze ervaring. Hoe meer gelijkmoedigheid je ontwikkelt, des te voller jouw ervaring is. Des te meer je deze aangaat. 

Gelijkmoedigheid zorgt dus juist voor een sterkere betrokkenheid op het leven. Dit lijkt paradoxaal, maar het hebben van veel oordelen houdt je weg bij de werkelijke ervaring van jouw leven hier op aarde. Hoe meer je je identificeert met dit aardse lichaam, en hoe meer je je verzet tegen bepaalde ervaringen (terwijl je juist verlangt naar andere), des te minder je werkelijk incarneert. Andersom: hoe groter jouw inzicht in jouw werkelijke eeuwige aard, des te dieper je hier durft af te dalen.

Je gaat dus steeds dieper ervaren, maar krijgt deze ervaringen tegelijkertijd beter in perspectief: ze dienen jou op jouw bewustwordingsweg, maar ze bepalen jou niet. Ze helpen je bij het ontwikkelen van onderscheidingsvermogen. En met dit onderscheidingsvermogen kun je het leven steeds beter aan. 

Wij danken jou voor je vraag, die in zekere zin onpopulair kan aanvoelen, want jullie wereld is ervan overtuigd dat compassie inhoudt dat je meelijdt. Dit is niet het geval. Compassie is het gevolg van begrip. Van doorleefd zijn. En compassie betekent geenszins dat je mee hoeft te lijden.